Sadrema Nglakoni:
MANUNGSA iku mung sadrema nglakoni. Lire, rehning wis
pinaringan urip, ya urip mau kudu dilakoni. Manungsa ngerti-ngerti wis dadi
bocah utawa manungsa cilik, marga nalika isih bayi durung ngerti apa-apa.
Manungsa ora bisa milih dilahirake sapa lan ana ngendi. Apa sebabe kok ora dadi
anak ratu utawa anak presiden, kok dadi anak petani. Manungsa ora bakal lan
bisa protes. Apa sebabe kok mung dadi anak petani mlarat, anak buruh kasar,
utawa anak nelayan, kok ora dadi anake wong sugih, anak konglomerat? Dilairake dadi
anake sapa bae ya ora ana sing protes, pokoke urip dilakoni.
Kepenak lan ora kepenak, manungsa iku nampa bageyane
dhewe-dhewe. Manungsa iku kadidene wayang, sing nasibe ana tangane Ki Dhalang.
Kaya paraga fiktif ing film utawa sinetron, nasibe wis tinulis ing skenario.
Banjur apa manungsa ora diwenangake ikhtiar? Apa manungsa
mung sadrema nglakoni apa sing digarisake ana skenario? Apa uripe manungsa iku
mung manut ilining takdir?
Bab-bab kang magepokan karo lahir, jodho, lan pati kaya-kaya
wis ginaris. Dene bab-bab liyane gumantung marang usahane wong siji lan sijine.
Dadi ana prekara sing bisa diikhtiari, nanging ya ana bab-bab sing gelem ora
gelem kudu dilakoni.
Sing diajab lan sing disesuwun marang Gusti iku mesthine ya
sing apik-apik. Kulawarga sing nandhang lara ya disuwun supaya diparingi waras.
Yen ana bencana alam ya disuwun tetep slamet. Manungsa wenang nyenyuwun, naing
ora wenang nemtokake. Bisa bae sing lara ora waras, sing kena bencana alam ora
slamet. Banjur pepuntone: manungsa mung sadrema nglakoni, kabeh mau ana ing
astane Sing Gawe Urip.
Tetembungan iku mengku teges menawa uripe manungsa iku ora
uwal saka pepesthen. Sabanjure, kanthi nyadhari anane pepesthen mau sesanggane
manungsa dadi luwih entheng. Manungsa mung sadrema, kayadene wayang sing nasibe
wis katemtokake ing pakem pedhalangan. Gatotkaca wis ginaris nemoni tiwas ing
prang Bratayuda, mangkono uga Abimanyu utawa Angkawijaya.
Manungsa kudu tawakal nampa pacoban saka Sing Gawe Urip.
Manungsa iku ora uwal saka papesthen, mula ya ora ana cara liya kajaba kanthi
ikhlas nampa papesthen mau.
Ana lara ana usada, nanging ora ateges saben lara bisa
diusadani. Yen panyuwune ya bisaa bali waras maneh, nanging kabeh mau wis
ginaris ing papesthen. Sing lara ora bali waras malah bali ing alam
kalanggengan. Manungsa pancen mung sadrema nglakoni. ... He he he . . . Edan
Tenan. Salam Rahayu kanti Teguh Slamet Berkah Selalu Lurr... Semoga
Bermanfa’at. Amiin
Ttd: Wong Edan Bagu
Pengembara Tanah Pasundan
Sawang-sinawang:
TEMBUNG "sawang-sinawang" utawa
"wang-sinawang" iku tegese "sawang-sawangan" sing siji
nyawang sijine, sijine nyawang sing siji, si A nyawang si B, si B nyawang si A.
Tembung iku mratelakake menawa ing urip padinan wong liya iku kahanane kaya
luwih becik lan luwih kepenak katimbang dheweke, mangkono uga suwalike. Menawa
ana wong sing alok utawa ngresula wong kae kok luwih beja, luwih kepenak, luwih
seneng katimbang awake dhewe, padatan ditanggapi menawa wong iku rak mung
sawang-sinawang. Wong liya iku katone luwih beja, luwih kepenak, nanging wong
liya mau ya duwe pamawas mangkono menawa nyawang awake dhewe. Ana tetembungan
sing nyebutake menawa "rumput di halaman tetangga lebih indah daripada
rumput di halaman kita sendiri". Barang darbeke wong liya katon luwih
becik lan luwih pengaji katimbang barang darbeke dhewe. Panguripane wong liya
kaya-kaya luwih becik katimbang panguripane dhewe. Rasa-rumangsa kaya mangkono
iku bisa nuwuhake panalangsa, ora duwe pemarem lan panarima.
Panyawang kang luwih akeh tumuju marang tata lahir iku durung
mesthi benere. Lan maneh, wong siji lan sijine iku ora padha, dadi ora ana
piranti sing bisa kanggo ngukur kaluwihan utawa kesuksesane. Ana sing sugih
bandha nanging rumangsa ora beja marga ora duwe anak. Ana sing sugih, pangkate
dhuwur, nanging ora marem marga anake nakal-nakal lan ora ana sing rampung
sekolahe.
Ing kalanganing masyarakat Jawa ana wewarah menawa wong iku
aja ndhangak terus, kadhang-kadhang ya perlu ndhingkluk. Lire, aja mung nyawang
wong-wong sing tataran panguripane sandhuwurmu, nanging uga nyawanga wong-wong
sing tataran panguripane sangisormu. Yen mung nyawang marang wong-wong sing
sugih awake dhewe krasa mlarat; yen nyawang wong-wong sing luwih mlarat isih
rumangsa luwih beja. Iki ora ateges kok awake dhewe banjur rumangsa beja amarga
akeh wong sing luwih mlarat, nanging kanthi nyumurupi kanyatan mau kita banjur
duwe panarima, ora mung nelangsa terus.
Sing kurang becik yaiku menawa banjur jor-joran utawa
kompetisi kanthi sesidheman. Satemene kompetisi iku becik menawa kanthi mangkono
wong banjur cepet maju. Nanging kompetisi utawa perlombaan iku beda karo
jor-joran. Jor-joran iku kompetisi sing ora resmi lan ora ana yurine. Jor-joran
iku sok gawe ora kepenaking ati, amarga atine tansah goreh mikir kepriye carane
supaya ora kalah karo tangga-tanggane. Yen ana wong liya luwih sukses lan luwih
maju, atine banjur kebrongot lan ngupadaya aja nganti kalah karo wong liya.
Kebrongoting ati iku sing marakake ora tentrem. Tarkadhang amarga kepengin dadi
wong sing paling sukses, paling terhormat lan liya-liyane banjur golek dalan
trabasan sing nerak angger-anggering negara. Mula ana bae wong sing duwe omah
kaya istana, nanging sing duwe malah mung manggon ana lembaga pemasyarakatan.
Wong iku perlu nyawang wong liya, nanging ya aja gampang keblerengen
nyawang sing sarwa gumebyar. Sing katone gumebyar iku durung mesthi yen
gumebyar temenan lan bisa gawe tentrem lan nuwuhake rasa panarima. Manungsa iku
perlu ngudi murih panguripane luwih becik, nanging uga kudu bisa ngukur
kekuwatane dhewe. Wong iku kahanan lan kekuwatane beda-beda, kanthi mangkono
apa kang bisa kagayuh uga beda-beda. Manungsa iku kudu duwe panarima utawa
ngaturake suka sokur marang Pangeran. ... He he he . . . Edan Tenan. Salam
Rahayu kanti Teguh Slamet Berkah Selalu Lurr... Semoga Bermanfa’at. Amiin
Ttd: Wong Edan Bagu
Pengembara Tanah Pasundan
Tidak ada komentar:
Posting Komentar